Verbinding maken met de waarheid van je dierbare is moeilijk. Vaak houdt de persoon, ondanks het overweldigende bewijs van het tegendeel, vast aan zijn of haar overtuigingen. En dat is ook niet gek, want voor hem of haar is dat de waarheid. Dit heet met een mooi woord ‘anosognosie’: de ziekte niet (of gedeeltelijk niet) inzien. Dit komt bij veel mensen met psychosegevoeligheid voor. Het is aan ons naasten om te leren daar mee om te gaan, hoe moeilijk dat ook is. De persoon zelf kan er namelijk vaak helemaal niets aan doen.

Hoe werkt dat, anosognosie? Als iemand tegen jou blijft zeggen dat je Anja heet, ook al weet je zeker dat je Evelien heet, dan is het logisch dat je daar boos en gepikeerd over raakt. Hetzelfde geldt bij psychose. Als je omgeving blijft zeggen dat je ziek bent en je hulp nodig hebt, maar zelf weet je zeker dat dit niet zo is, dan is het logisch dat je in conflict komt met elkaar.

LEAP en Verbindende Gesprekstechnieken leren je met een boog om anosognosie heen te gaan en wél verbinding te maken. Je leert écht te luisteren naar het verhaal van je dierbare. De juiste vragen te stellen. In het begin kan dit gevoelsmatig tegen de eigen intuïtie ingaan. Het is namelijk heel logisch dat jij jouw dierbare wilt overtuigen over hoe iets écht in elkaar zit. Of adviezen wilt geven uit liefde om je dierbare te helpen. Maar dit kan averechts uitpakken en deze methoden leggen uit waarom.

Waar deze methoden voornamelijk gericht zijn op de zorgprofessional, is de kern hiervan ook enorm waardevol voor naasten. Het doel is niet om zorgprofessional te worden, maar wel om te leren verbinding te maken, als naaste. Waan-zinnig Gesprek leert je de basis van deze methoden. Zo leer je spelenderwijs gesprekstechnieken om in contact te komen én te blijven met je dierbare in psychose.

Wilt u meer weten over de LEAP-methode of Verbindende Gesprekstechnieken? De boeken: 'Ik ben niet ziek, ik heb geen hulp nodig!' (Xavier Amador) en 'Verbindende Gesprekstechnieken' (Jules Tielens) zijn een aanrader om te lezen.